Pandemie en Merk

Pandemie 
Eindelijk een pandemie, prof. Dr. Ab Osterhaus! Het splitrunvirus breekt door. Hetzelfde blad met verschillende covers. Het internationale fashionmagazine i-Dheeft voor dezelfde uitgave 12 verschillende covers, 12 modellen die knipogen. (Om de moed er in te houden, i-D gaat van 12 naar 6 keer per jaar.) Meteen maar even de beroemdste splitrun: Vanity Fair in 2007. Een en twintig verschillende covers om hun Afrika-thema te visualiseren. Mandela op cover-één, en op cover-twee stelt Mandela Tutu voor, op cover-drie iemand anders maar in de verte toch nog een stukje Tutu. Een soort doorgeefcover. Fotografe Anne Leibovitsch zei: ‘It s a visual chain letter’. En dan nu het videogameblad Edge. Het 200ste nummer, dus: 200 verschillende covers! Om de diversiteit van videogaming te benadrukken. Op de afbeelding één van de 200. In 2016 brengt Edge het 300ste nummer uit. Eén ding is zeker: dan géén 300 verschillende covers. In 2016 is het splitrun- virus een wereldwijde onschuldige pandemie geworden, allang creatief bestreden.

Merk
Tina heeft zijn Tina-dag, Opzij het Opzij-cafe. De Viva-filmnacht! Dagbladen organiseren single-avonden, halve marathons, dictees,boekuitgaven, theatervoorstellingen, debatlunches. Het blad Truckstar met zijn Truckstar-festival, om maar eens heel iets anders te noemen. Delicious heeft haar lunches, mannenbladen hun pokertournooien. Margriet heeft de Winterfair en Libelle had de afgelopen week haar Zomerweek, op het strand bij Almere. Twee nietjes in een stuk of honderd paginax92s wekelijks drukwerk is allang niet meer genoeg. Welk blad heeft gxe9xe9n website? Libelle had zelfs een B&B hotel in Barcelona, gerund door lezeressen. Waarom doen tijdschriften dat? Niet om ‘de lezeres beter te leren kennen’ of om een keer ‘ één met je doelgroep te kunnen zijn’. Bespaar me dat antwoord. Als je het als redactie dxe1xe1r van moet hebben, één weekje per jaar, zijn je zintuigen alle andere maanden niet goed afgesteld. De lezeressen van Plus die op de 50-Plus Beurs elk gratis sachet of lullige brochure graaierig in hun plastic tas stoppen, lopen elke zaterdag gewoon los op straat of zitten in je familie, ook wel tante genoemd. Die tantes zijn dus ook bij je blad dol op elk extraatje, als het maar gratis is, daar heb je geen beurs of debatlunch voor nodig. Tijdschriften en kranten doen zoiets simpelweg om geld te verdienen en om hun naam, het merk, te verstevigen. Heerlijk, zo’n Delicious-lunch, het blad zxe9lf is inderdaad ook heerlijk. Ik was ooit op een Hemingway-avond, in de Beurs van Berlage (NRC). Mooie schrijver, mooi gebouw, mooie avond. Lezingen, een discussie, Hemingway & de vrouwen, twee films, maar vooral: eten. De maaltijd bestond uit zes gangen. Voorafgaand aan een gang werd een stukje uit een van H’s boeken voorgelezen. In dat stukje tekst kwam het in de Beurs geserveerde gerecht voor. Dus eerst stukje tekst uit A Farewel to Arms met de beschrijving van een salade, daarna met z’n allen op de beursvloer aan diezelfde salade. Vervolgens stukje tekst uit The Garden of Eden, mmm daarna de hele zaal aan de geciteerde stukjes inktvis. Bij de vijfde gang zei de inleider: we gaan het nu een keer anders doen. U gaat eerst eten, daarna lees ik de betreffende passage voor. De hele Beurs eten, het waren overheerlijke wat groot uitgevallen bitterballen, sausje erbij, doe mij nog maar een portie. Daarna ssst… het stukje Hemingway. De zojuist genuttigde lekkernij bleek: gepaneerde testikels. Echte stierenballen, een Spaanse lekkernij! Die aansluitende ontreddering op de Beursvloer… daar kon Black Monday nog een puntje aan zuigen.