Chip

Chip
Ik was in Berlijn, vijf jaar geleden, en liep door een supermarkt. Ook daar dacht ik wat ik elke week bij Albert Heijn denk: natuurlijk zijn er principiele verschillen met een tijdschrift, een supermarkt is niet van papier, maar wat zijn er ont-zet-tend veel overeenkomsten. Opvallende akties, ken je kopers, dit groot op de raamposter en dat klein, dit laag in het schap en dat op ooghoogte, merkenbouw, klantenbinding, constante kwaliteit, themaweken, winkelroute: dat staat altijd daar en dat staat altijd naast de diepvries, speciale aanbiedingen, bonuskaart, gebak over de datum, proefkraampje nieuw zoutje, spaarakties, vandaag gratis parkeren en bij de kassa een snoepje. Communiceren tot in de details, én succesvol:hoera, weer tachtig euro kwijt, en volgende week wéer.
In Berlijn liep ik langs een hoge stapel blikken aspergesoep. Ik was alleen, het gangpad was leeg, toch sprak opeens een vriendelijke Duitse mevrouw mij aan: dat ik toch vooral zo’n geweldig blik aspergesoep moest kopen, dat er een zeer speciale aanbieding was. In de stapel blikken zat een chip verborgen die ik, door er langs te lopen, had geaktiveerd. Koop mij! Aanbieding! Pas na een paar minuten liep ik door, pretogen van bewondering. Maar natuurlijk draaide ik me al snel om: hee, nu loop ik alwxe9er langs die hoge stapel aspergesoep.
Een supermarkt is niet van papier, maar het weekblad Margriet is wel een soort supermarkt. Overmorgen verschijnt de MuziekMargriet. Je loopt in de supermarkt langs de tijdschriften en je hoort opeens, vanuit het schap, omdat je een chip aktiveerde, dwingende pianomuziek. Je blijft verrast staan om te luisteren. Tenslotte zegt iemand dat je deze week vooral Margriet moet kopen. Pianist/componist Michiel Borstlap speelt een speciaal voor het blad gemaakte compositie. Wereldpremiere in een chip! Hetzelfde overkomt je volgende week in een stuk of vijftien abri’s. Je loopt een bushalte in en je hoort Michiel, je hoort Margriet. Je hoort het begin van een nieuwe ontwikkeling. Gasthoofdredacteur Martin Simek spreekt je toe. Playboymodel Anouk verwijst met zucht naar pagina 36. Opgewonden Joop Braakhekke kondigt de start van het aspergeseizoen aan: ‘Schat, snel naar pagina 64′

Sex
George Lois, the legend. Ooit de beste artdirector van de wereld (1970, Amerikaanse Esquire) en nog steeds aan het woord. Over sex bijvoorbeeld. Vraag: “Wat is het verschil tussen een tijdschrift lézen en een tijdschrift op iPad?”  George: ‘It’s the difference between looking at a woman and having sex with her’
Hoe dan ook: the legend maakte jarenlang geweldige covers.

Nieuw
Heeft ooit een half jaar bestaan: het blad Nieuwe Viva. Heeft ooit zeven maanden bestaan: het blad Nieuwe Yes. Bestaat weer: het blad Nieuwe Revu. Als een blad fors gerestyld is, wil je het wel van de daken krijsen.  Mooier! Dikker! En vooral: Nieuw! Nieuw! In de loop der jaren zijn veel lezers vertrokken, ze werden je blad zat, ze werden ex. En het woordje ‘nieuw’ doet juist bij exen, bij opzeggers wonderen. Een nieuwe Viva, een nieuwe Elegance, een nieuwe Yes. Een nieuwe kans. Het blad Revu heet vanaf nu weer Nieuwe Revu. Beste ex, het blad waar je ooit zo gek op was is vernieuwd, de irritaties waar je zo op afknapte zijn in de gerestylde versie verdwenen. En ik beloof je, deze keer blijf ik leuk.
Sex met je ex is een oude marketingwijsheid.