Coke

Coke
Vrijwilligerswerk? Ja, mits goed gevraagd. Ik bemoeide me met het blad ‘Autisme’ en met de eenmalige glossy ‘Ik Ook Van Jou’, van de Stichting ‘Coke van jou’. Ik ben geen autist en nee moeder: ik ben niet aan de coke. Ik heb jaren bij Libelle gewerkt, maar nog nooit een jurk gedragen. Ik was hoofdredacteur van Panorama, maar toen een redacteur mij wilde uitleggen waar je in Amsterdam handgranaten kon kopen, zei ik: laat maar. Ik heb me bezig gehouden met de restyling van de KCK, de Kampeer&Caravan Kampioen, interessant maar doe mij maar een Auping.

Het blad ‘Ik Ook Van Jou’ is voor ‘relaties’ van verslaafden. Er is veel kennis op dat gebied en omdat er een jubileum was werd het tijd voor printcommunicatie. Een magazine. Onontkoombaar: Bram Bakker. Onontkoombaar: ex-topschaatser Jan Ykema. ‘Als je niet meer gebruikt, is dat niet het einde van de problemen’. Ook: een mooie column over ‘verslaafd aan je kind’. Ook: ‘We waren altijd zo’n gewoon gezin’.
Veel erkende bladenmakerswetten pasten we toe. Toegankelijke interviews, BN’ers, columns. Veel creatieve oplossingen voor mensen die niet in beeld wilden, want bijna niemand wilde in beeld. Maar bovenal: glossy, ruim formaat (allure), mooi papier. Nergens treurigheid, dat is er thuis al genoeg. Nergens lege ogen, iets te vaak gezien.
Coverwet nr 1 luidt: zorg dat het covermodel je aankijkt. Oogcontact! In een kiosk geldt de kroegwet: het begint met aankijken. Dus: meteen coverwet nr 1 niet toegepast. Om het anonieme van de thematiek te benadrukken zien we het covermodel van ‘Ik Ook Van Jou’ op de rug. Op de blote rug. De blote rug van een mooie blonde vrouw, dat wel. Prikt in je ogen, als in de kroeg.

Autisme
Makkelijk toch, een blaadje maken? Prikkel hier, prikkel daar en klaar. Gewoon wat ervaring toepassen: covermodel kijkt je aan/moderne kleuren/contrasterende foto’s/ speelse pagina’s op tijd een typografisch hoogstandje. Het blad Autisme wilde veranderen en ik gaf het startschot. Ik kreeg de laatste zes nummers en legde ze thuis uit. Na een paar minuten dacht ik: duidelijke zaak. In het hele blad keek niemand je aan, alles in blauw en groen, geen enkele tekst dwars door een foto, vroom lettertype, alles op precies dezelfde plek, geen beeldgrappen…stop. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Elke bladenmakerswijsheid werd getart. Maar, naar bleek: met opzet. Als het blad Autisme een cover heeft met een model dat je indringend aankijkt, komen er klachten. Daar wordt de doelgroep bang van. Als er vrolijke kleuren gebruikt worden, komen er klachten. Daar wordt de doelgroep onrustig van. Een tekst door een foto? Vele emails. Speelse pagina’s? Boze opzeggingen.
Binnen drie minuten besefte ik: alles wat ik had voorbereid ging deze dag niet op. Je kunt wetjes bedenken en weten wat goed verkoopt en niet goed verkoopt. Maar nooit mag je de hoofdwet van het vak vergeten: Hoe Zit De Doelgroep In Elkaar? Wie leest je blad, en vooral: waaróm? Coke verslaafden benader je anoniem, leden van de Vereniging voor Autisme benader je voorspelbaar.

Vrijwilligerswerk, daar kun je een hoop van leren.
Professioneel bladenmaken, bijvoorbeeld.