Obama
Beste meneer Michiel Middendorf.
Ik hoorde u op de radio. U bent general manager van het World Forum. Twee weken geleden werd in uw conferentieoord de NSS georganiseerd, de nucleaire top. U had Obama op bezoek, Hollande, Angela Merkel, Ban Ki Moon. In alle toonaangevende kranten die foto van die tafel met wereldleiders. U kreeg de vraag: ‘En wat gebeurt er nu met die prachtige tafel? En met die stoelen?’ U aarzelde even, daarna mompelde u zoiets als ‘die gaan terug, of misschien gaan ze in de verkoop’.
Terug? Terug? In de verkoop? Dat zou Wim Pijbes niet gezegd hebben. De toptopmeeting van de eeuw vond bij u in het gebouw plaats. Er zijn dus stoelen waar Obama op zat, er zijn dus bordjes waar Obama van at, er zijn dus kopjes waar Obama uit dronk.
Terug? Terug? Nóóit terug doen! En als er iets in de verkoop gaat, zélf kopen! Een echte office chair van Joep van Lieshout, met billenhandtekening van Obama: kópen. Waarom? Omdat het de stoel is waar Obama op zat tijdens een unieke bijeenkomst in uw gebouw. Die stoel van Marcel Wanders waar Angela Merkel in wegzonk: kópen! Dáárom.
Dat café in Parijs waar Sartre altijd zat, met Simone de Beauvoir, Les Deux Magots. Altijd aan een vaste tafel. Ik werkte bij een glossy en we boden een reis naar Parijs aan, met uitleg over die tafel. Uitverkocht. Ik heb thuis de de keukentafel en -stoelen staan van Gerard Reve en Hanny Michaelis. Bezoek wil er soms even op zitten. Een glossy organiseerde met een sterrenrestaurant een actie: diner voor 100 euro, na afloop het ontworpen bord, gesigneerd en afgewassen mee naar huis. Uitverkocht. Op internationaal niveau: een gitaar van John Lennon, het schaakbord van Fischer, een bikini van Marilyn Monroe. We veilden bij Playboy het bed van Tatjana. Paul Verhoeven kreeg het slipje dat Sharon Stone niet aan had, in Basic Instinct. Veilig in een kluis. Er zijn drie beroemde fietsen in Nederland: de fiets die met Wim van Est in een ravijn viel, de fiets die Fanny Blankers Koen van de gemeente Amsterdam kreeg, de fiets in Turks Fruit met Rutger Hauer en Monique van de Ven. Als ze geveild worden: grof geld. Ik ken iemand die het fluitje van Leo Horn koestert, ooit onze beste scheidsrechter. Ik ken een portretschilder die acht kwasten van Jan Sluijters heeft.
Geen echt vergelijk, ik besef het, maar toch: koester de stoelen waarop Angela Merkel en Obama hebben gezeten. En haal ze bij speciale gelegenheden tevoorschijn. U bent de komende jaren het conferentieoord waar de CEO van de week even op Obama’s stoel mag zitten, ’s ochtends van Obama’s ontbijtbordje eet en ’s avonds uit Obama’s glas drinkt. Eenmaal thuisgekomen nog nooit zoveel gespreksstof gehad.
En die tafel! Oók aanschaffen! Te groot? Niets is te groot. Aan stukken zagen. Stuk Obama. Stuk Maxima. Stuk Merkel. Gespreksstof-investering! Ja, ik blijf uitroeptekenerig. Kopen, voordat Elsevier het doet. Claimen, voordat het FD het doet. Veilig stellen, voordat de kopjes van Maxima bij een vrouwenblad terecht komen. Of bij het blad Vorsten. Alhoewel die vast ook op iets anders gaan bieden: een stuk van de bruiloftstaart van de Britse prins William en zijn Kate wordt binnenkort geveild. Inderdaad, goed geconserveerd. In 2009 bracht een stuk taart van Charles en Diana 1500 euro op.
Wordt straks de hoofdprijs van een wedstrijd waar werkelijk iedereen a