Print, Puddingbuik en Einde Selectie

Print 
Sinds kort in Amerika: het blad MyMag. Een bekende persoonlijkheid geeft aan welke reeds elders gepubliceerde artikelen hij bij elkaar in een blad wil hebben. MyMag: Carice van Houten. Stuk uit Elsevier, foto uit Viva, uit Elle het interview en vooral die reportage uit Red.  Zomergasten in print.

Puddingbuik
Tip!
Bekende Nederlanders stellen voor aanvang van een interview soms de meest uiteenlopende eisen. Een selectie: “Over die rel van drie jaar geleden praat ik niet, vragen over vriendin A beantwoord ik niet, ik wil alleen door fotograaf B gefotografeerd worden, ik wil zelf de selectie van de foto’s maken, ik wil dineren in L’ Europe, ik wil het interview lezen en kunnen veranderen wat ik wil (ook al heb ik het precies zo gezegd).”
Einde selectie.
Zoveel eisen dat je denkt, middelvinger in de lucht: voor jou twaalf anderen. Maar soms wil je geen ander, die twaalf anderen heeft iedereen al. Je wilt per se Mabel, je wilt per se Albert Verlinde en Beau samen.
Nog een paar eisen: “Ik wil niet dat je mijn leeftijd noemt, ik hoef geen geld maar ik wil dat je 1.000 euro naar mijn gescheiden zus overmaakt, ik wil dat je schrijft dat je mij tien jaar jonger schat.” (Echt gebeurd!).
Een heleboel eisen zijn geen probleem. Als Patty Brard niet wil weten dat ze 68 is, laat je dat weg. Als Philip Freriks niet over zijn mislukte haarstukje wil praten, dan doe je dat niet.
Maar hoeveel eisen er ook gesteld worden, altijd mis ik er eentje. Nooit zegt een Bekende Nederlander: “Je mag me interviewen, maar ik wil de kop boven het verhaal zelf maken, ik wil die kop in ieder geval vantevoren zien.” De BN-er verandert in het interview, voegt toe en schrapt. De BN-er keurt foto’s af en laat soms nieuwe foto s maken. Maar de BN-er vraagt nooit: “Wat wordt de kop boven mijn interview?” Terwijl we weten dat mensen vaak alleen de kop onthouden, soms van het hele verhaal alleen maar de kop lezen. Bekende Nederlander leest een paar weken na het gesprek het geheel door hem gecorrigeerde interview in het zojuist verschenen massatijdschrift. En wat staat erboven, naast de door fotograaf B gemaakte foto?
“Puddingbuik praat.”
Lang interview vol filosofische vergezichten gegeven, gegeten in L’Europe, leeftijd verzwegen, geen woord over vriendin A en dan: Puddingbuik! Omdat een collega terloops zei dat die BN-er vroeger soms zo werd genoemd.

Doelpunt
Het is erg verleidelijk om een slechte kop te maken. Een goede kop vraagt zelfbeheersing en taalkundig vermogen, een goede kop moet teasen én de lading dekken. Zomaar een leuke quote (puddingbuik) uit een verhaal destilleren is verleidelijk maar vaak niet goed. Iemand houdt tijdens het interview een betoog, kleurt dat met anekdotes, creëert met armgebaren de juiste flankering, gaat staan, loopt al argumenterend door de kamer om tenslotte het geheel te laten culmineren in een shockerende oneliner. Die oneliner doet de geïnterviewde alleen recht in de bedding van al zijn andere zinnen: het opvallende doelpunt is een teamprestatie. Met alleen het doelpunt te noemen doe je het team te kort.