Getal

Getal
Er reed in volle vaart een covertekst voorbij, mét een slim getal. Op de A9 passeerde een grote vrachtauto van LAYS. Ik las: ‘Hier rijden 17.891 redenen om bij het volgende tankstation te stoppen’.

VLGENS
Democratie en covers maken, dat gaat niet samen. Nooit worden acht mensen het eens over het lachje van het covermodel, nooit bejubelt een redactie in één keer de formulering van de grote covertekst. Medewerker 1: klopt het wel wat er staat? Antwoord: het klopt, je kunt op een cover nu eenmaal niet nuanceren. Medewerker 2: is de tekst niet kort door de bocht? Antwoord: ja, hoera! Medewerkster 3 (afgestudeerd): is de aanpak niet té populair? Antwoord: ja, dat is juist goed, we maken de cover niet voor je vriend. Medewerker 4 (ongelukkig in de liefde): de vorige keer hadden we ook al het woord sex groot. Antwoord: dat was al weer drie weken geleden. Medewerker 5: er is toch ook een heel andere kant van het verhaal? Antwoord: ja, wel eens een compleet essay op de cover gezien?
Natuurlijk luister je als covermaker naar een paar mensen die je vertrouwt, maar daarna hak je, soms in wanhoop, de knopen door. Alles beter dan een inspraakcover waarop alle democratisch verworven mitsen en maren zichtbaar zijn.
Ik kijk naar het blad VOLGENS. Nieuw! Een soort personality-blad. Niet de zoveelste LINDA. Niet Renate Dorrestein als gasthoofdredacteur van welk blad ook, maar een tijdschrift ‘geheel VOLGENS schrijfster Renate Dorrestein’.
Leuk voor de fans, ze kopen twee exemplaren om ze in de boekenkast op de verzamelde Dorresteins te leggen. Maar wat krijgt de rest van Nederland? Honderd pagina’s in een half uur bedacht.Terwijl Renate Dorrestein leuk is en onorthodox, zie ik in VOLGENS alleen maar lange halen snel thuis: een leesclub, een interviewtje, een favoriet, een verfilming. Geen enkel foto-idee, wel ouwe meuk Boekenbal. Terwijl dit soort formules het juist moet hebben van het exclusieve: kijk nou eens, lees nou eens, de schrijfster opent voor één keer deuren, ook de kluisdeuren van haar emoties. (Een greep: Renate recenseert een eigen boek, Renate laat eerste versies zien.)
Ik had over het blad gelezen, wilde het hebben (fan, uiteindelijk twee exemplaren gekocht), maar moest zoeken in de kiosk. Want wat me tijdens het bladeren bekroop, balt zich samen op de cover. Alle walletjes. Bovendien is het logo verminkt, bij een nieuw blad niet handig. Je leest niet VOLGENS, maar VLGENS. Vervolgens snap je niet waar VLGENS over gaat: op de cover een foto van Renate zonder toelichtende tekst, met daarnaast zes fotootjes van zes willekeurige BN’ers, van Isa Hoes tot Leo Vroman. Pas als je VLGENS leest worden de coverfotootjes relevant. In het voorwoord van de co-hoofdredacteur lees ik, en reken maar dat het een understatement is: ‘En dat tenslotte iedereen zich met de cover bemoeide, dat hoort er tegenwoordig gewoon bij’.
Dat hoort er dus niet bij! Tegenwoordig niet en vóór het polderen al helemaal niet.
VLGENS heeft, op té democratische wijze (ja schat, ook jouw mail kreeg ik nog op tijd), een coalitiecover gekregen. Ik stel voor: snel nieuwe verkiezingen.