BLDNDKTR MediaWatch: Tellen, emotie en functionele seks

De als ‘bladendokter’ bekend geworden hoofdredacteur en bladenmaker Rob van Vuure is ‘mediawatcher’ in MarketingTribune. Het vakblad heeft hem gevraagd in de nieuwe rubriek Mediawatch opvallende trends en ontwikkelingen in de wereld van on- en offline media te spotten en duiden. Deze keer staat de BLDNDKTR stil bij het belang van tellen, emotie en functionele seks.

2

Welke reportages worden het best op Blendle gelezen? Wedden? Nee, te vaak te makkelijk, te soms te onvoorspelbaar. Dus tóch wedden. Best gelezen artikel van de laatste maanden in de digitale kiosk: de reportage ‘Lustige Dames’ in Linda (januari). Weddenschap gewonnen. Presentatrices Geraldine Kemper en model Kim Feenstra niet naakt wel lustig in bed, en om het bed. Natuurlijk schitterend gefotografeerd en op z’n Linda’s vormgegeven. Zo’n reportage waardoor de Amerikaanse Playboy zegt: het hoeft niet per se naakt.

17

Je bent verantwoordelijk voor een blad, en je krijgt al een tijdje een vaag gevoel van onbehagen. Je denkt: téveel oude mensen. Je denkt: téveel Engelse woorden. Je denkt: te weinig allochtonen, te weinig vrouwen, teveel Randstad, teveel woordspelingen, teveel gescheiden types, teveel somber beeld, teveel het getallentrucje, te weinig groot beeld, teveel illustraties. Té. Een manier om je buikgevoel te concretiseren is: tellen. Tel gewoon hoeveel allochtonen in éen nummer van je blad voorkomen. Tel het aantal sombere pagina’s. Tel het aantal zieke vrouwen, het aantal 60-plussers. Tel de emo-rubrieken en tel de info-rubrieken. Dat voorkomt lange welles/nietes-discussies. Tellen is bladen maken.

Dagbladen worden steeds emotioneler. Elke krant heeft rubrieken die je vroeger alleen in Libelle zag. Columns over scheiden, over hoeveel geld je uitgeeft. Persoonlijk getinte culinaire rubrieken. ‘Deze ellende maakte ik mee op vakantie’. Hoe los ik dit probleem op? Zo deel ik mijn werkweek in. Zo kwam ik uit mijn burn-out. Zelfs op sexgebied vind je elk weekend wel wat, als je Viva uit hebt. De vraag is dan: schieten kranten door? Soms wel, ‘zegt mijn gevoel’. Dus: tellen!

Woensdag 9 maart, bijlage V van De Volkskrant. Twee willekeurige krantenpagina’s naast elkaar in het hart van de krant: V6 en V7. Twee pagina’s gevuld met drie verhalen, alle drie emo-medisch. Nico Dijkshoorn was in het ziekenhuis, Jelle Brandt Corstius fietste met de as van zijn vader, biograaf Onno Blom (Jan Wolkers) over de wondroos van zijn onderwerp. Uit de column: Gisteren was ik in het ziekenhuis/kunstheup/naast mijn vriend zijn bed/de aanwezigheid van andere patiënten/aan de rand van een verhoogd bed. Uit de reisreportage: Want mijn vader lag op sterven/die manische periode/ het rouwen gebeurde vooral vóor zijn dood/ik riep tegen mijn vader: een lijk!/..maar hij was geen goede vader/hoe verdrietig hij was toen mijn moeder overleed. Uit het stukje van de Wolkers-biograaf: Waarop Karina poedelnaakt poseert/hij kon door wondroos aan zijn voeten de trap niet goed meer op/zijn reumatische handen lieten signeren niet meer toe/de billen van Karina/een ruïne van een vrouw/eén dode is voorlopig genoeg. Téllen! Zeventien emo-medische zinnetjes op een willekeurige dag in een willekeurige krant op twee willekeurige pagina’s.

Ik had ook tot dertig, veertig kunnen doorgaan. Kranten worden emotioneler, kranten doen veel aan medisch en relatie en emotie en zwangerschap en psyche. Veel meer dan vroeger? Ont-zet-tend veel meer. Noodgedwongen, want je bent tijdschrift geworden en je weet wat mensen bezig houdt: ikke ikke, vooral als ikke ziek is, vooral als ikke failliet is gegaan. Natuurlijk had ik ook wat minder demagogisch kunnen tellen, of kunnen omslaan om de pagina’s V8 en V9 door te gaan nemen. Had gekund. Heb ik niet gedaan. Want dan was het niet zo duidelijk geweest. Toen ik bij Libelle werkte, wachtte ik tot we een keer een héél nummer zonder allochtonen hadden, deels door toeval. Daarna nooit meer gebeurd.

460.000

Ik was jarenlang medeorganisator van de BlunderLunch. Uitgevers, CEO’s , hoofdredacteuren, en vooral zij die het zich konden permitteren, vertelden in het openbaar (volle hal) over de ‘blunders’ die ze ooit hadden gemaakt. Genieten dus. En niet alleen fun. Een goede analyse van een misser is het goedkoopste marktonderzoek. Derk Sauer zei: ‘Mag ik een heel uur?’ Een boekenuitgever vertelde over voorschotten die hij never nooit terug zag, naam- en toenaam. De hoofdredacteur van Playboy (ikzelf) vertelde over een Playboy met miss Ajax op de cover die in Zuid Holland desastreus verkocht, Feyenoorders willen geen 020-tieten. Een tijdschriftuitgever vertelde over Happinez, het nu succesvolle blad dat hij in dummyfase moest beoordelen. Hij wees het af, elf jaar geleden, niemand bij Sanoma zag het trouwens zitten. The rest is history, en uitermate geschikt voor blunderlunchen.

De Happinez-cijfers, na elf jaar. Oplage 172.000, acht keer per jaar. Bereik 460.000, acht keer per jaar. Succesvol in Duitsland, in Frankrijk (sterkste stijger van het land), in US en UK (‘Insights for a more carefree life’). Elke donderdag de Happinez Nieuwsbrief, 150.000 abonnees. Eind 2016 180.000 unieke site bezoekers. Grootste mindstyle-merk van Nederland. Nieuw: Happi-Home. Nieuw: Happi-Body (over yoga). Happinez-Cinema in 10 bioscopen, elke tweede zaterdag van de maand. Natuurlijk een succesvolle webshop. Natuurlijk webinars. Natuurlijk het boek Happi-Food. Af en toe kom ik nog wel eens zo’n mede-beoordelaar van elf jaar geleden tegen. Zenuwachtige stilte. Zoals een redactrice van Happinez haar mails ondertekent: ‘Spiritueel tot tien tellen’.

10

Het wachten is op máandblad Vrij Nederland, 10 keer per jaar want in de zomer en met Kerst zijn we dubbeldik. Waarom verdwijnen sommige titels? Het Pavlov-vingertje wijst naar Boosdoener Internet. Zal ongetwijfeld een reden zijn. Eén van de redenen. Want je kunt ook zeggen: Vrij Nederland wordt bloedsaai gemaakt. Geen sprankelende columnisten, geen rubrieken waar je naar uitkijkt, nul humor, geen invalshoeken, geen foto-ideeën, geen geen geen. Stop! Geen blad meer voor deze invalshoekentijd. En dus links en rechts ingehaald door dagbladbijlages met wél interessante ideeën.

Vroeger was iedereen een goede hoofdredacteur, de bomen groeiden tot de hemel, vooral de bomen waarvan papieren tijdschriften werden gemaakt. Hoe verkeerd je het ook deed..wéer meer verkocht! Top! Taart! Beetje saai nummer gemaakt deze week..wéer meer verkocht! Top! Champagne! Maar nu: hoe niet-goed je het ook doet, trek het je niet aan, eigen schuld bestaat niet, alles komt door boosdoener-internet en die DWDD-jongens van de krantenbijlages. Saaie VN gemaakt en saai verkocht? Jaja, internet hè. Bloedeloze VN gemaakt en bloedeloos verkocht? Jaja, die verdomde krantenbijlages hè. Weer geen onmisbare rubriek kunnen bedenken? Weer geen spraakmakende columnist kunnen vinden? Weer geen sprankelende interviewserie van de grond getild? Ja ja.

 

250.000

Zet ‘sex’ op de cover en je wordt bekeken. Zet ‘sex’ boven een column en je wordt gelezen. Mompel ‘sex’ en er wordt naar je geluisterd. Clarissa (Guus Vleugel schreef ooit in een liedje Claar-is-ze) Smith, hoogleraar sexcultuurwetenschappen University Sunderland, begon een wetenschappelijk tijdschrift over porno. ‘Porn Studies’. Samen met collega hoogleraar Feona Attwood van de Middlesex University London. (Guus! Middle-seks!). Vrouwen, hoogleraar, porno. Dus wordt het opgemerkt. In no-time werd haar tijdschrift online door 250.000 unieke bezoekers bekeken. Over porno-geletterdheid. Over zombie-porno. Over homopornoster Jake Lyon. Over de ideale robot. Over vul maar in, maar natuurlijk uiteraard vanzelfsprekend wél 100% wetenschappelijk. (Een redactrice waar ik mee werkte, deed een schrijfcursus. Hoe gaat zoiets, vroeg ik. Zij: ‘Interessant, gisteravond college gehad over het taalverschil tussen porno en functionele sex’. Aha! Ik geef toe dat ik het mij tot zes keer toe heb laten uitleggen).

4

Engelstalige independent magazines, door gewone Hollandse jongens gemaakt-die zijn er. Ik noem er vier, en nog een. Vanuit BLVD ontwikkelden Jop van Bennekom en Gert Jonkers het toonaangevende mannenblad Fantastic Man. ‘Niet over mode, maar over mannen’. Redactie in Londen en in Amsterdam. Verschijnt twee keer per jaar in een worldwide-oplage van 72.000. Jop en Gert maken ook The Gentlewoman, eveneens twee keer per jaar, oplage 100.000. Mooie interviews met internationale women. Björk! Vanuit Enschede werd door Puck Landewé en Stéfanie Mensink de glossy Prestage ontwikkeld. Chanel zag het ook, en adverteert. Twee keer per jaar, 24 landen, oplage 10.000. (Nee, niet snel gaan rekenen). En dan GUP(Guide to Unique Photography), over kunstfotografie. Wordt vanuit Amsterdam ontwikkeld, verschijnt 4x per jaar in 28 landen. Graag had ik ook het geweldige internationale blad ‘200%’ genoemd, helaas heeft eenmansmotor Thierry Somers de oplagestrijd moeten staken.