Rob’s Kiosk: National Geographic

Nektar Alatuzyan, Linda Chamberlain, Gardell Martin en Joel Sartore. Vier namen die je niet snel meer vergeet als je de laatste National Geographic (NG) gelezen hebt. Gelezen, maar vooral ook bekéken. Een lang verhaal over de grens van leven en dood, een lang verhaal over de ‘Armeense kwestie’, een lang fotoverhaal over de dieren vóor ze uitsterven.

Zie haar zitten, aan haar tafel, op pagina 110/111. Fotobijschrift: ‘Nektar Alatuzyan (102) was één jaar toen het uitmoorden en deporteren van Armeniërs in Turkije begon. Haar familie verschanste zich op een berg in het zuiden van Turkije, werd gered door een Frans oorlogsschip en vond een veilig heenkomen in Egypte. In 1947 vestigde zij zich met haar man en kinderen in Armenië. De laatste ooggetuigen van wat de Armeniërs ‘de grote catastrofe’ noemen, worden in Armenië als helden gekoesterd’. Een triest kijkende vrouw met grote boerenhanden en grote boerenvingers van 102 jaar oud. Ongeveer een miljoen Armeniërs – méer volgens de een, minder volgens de ander – werden een eeuw geleden gedood in het Ottomaanse Rijk. Inderdaad, dan moet er hier en daar misschien nog iemand in leven zijn. Mevrouw Alatuzyan dus.

Zie haar staan, liefdevol, ogen gesloten. Fotobijschrift: ‘Linda Chamberlain bij het vat waarin het bevroren lichaam van haar man Fred wordt bewaard, in de hoop dat hij ooit tot leven kan worden gewekt. Wanneer haar tijd gekomen is, zal ook Linda zich in die ijzige schemerzone laten bijzetten.’ Een ontroerende foto als onderdeel van de reportage ‘Over de grens van leven en dood’.

Zie hem staan. Gozertje Gardell Martin. Bijschrift: ‘Hij viel in maart 2015 in een ijskoude beek en was ruim anderhalf uur dood. Drieëneenhalve dag later verliet hij, gezond en wel, het ziekenhuis’. NG zegt: Moeten we de definitie van dood herzien? Eén conclusie in het interessante artikel: ‘Patiënten kunnen uren na hun overlijden, vaak zonder langetermijnschade, nog tot leven worden gewekt.’ Laat ik er aan toevoegen: soms.

Zie ook Joel Sartore. Joel heeft haast, want hij werkt aan een waanzinnig project. Sinds 2006 is hij bezig met het portretteren van alle(álle!)dieren in gevangenschap. Twaalfduizend! Hij heeft er 25 jaar voor uitgetrokken, naam van het project: ‘Photo Ark’. Gelukkig heeft hij de Noordelijke Witte Neushoorn al, een week na de fotoshoot stierf het bejaarde vrouwtje in een dierentuin in Tsjechië. Nu zijn er nog maar drie op de hele wereld. Kansloos dus, maar al veilig in de Ark. Ook het grijpstaartstekelvarken is geportretteerd, en de Indische Tapir. En de kikker van de voorpagina.

Trouwens, ook gesprekken met Prinses Irene en Maria Goos in deze NG. En die Poolse Maja Peryga op bladzij 139, nog nooit zulke getatoeëerde dijbenen gezien.

Robs citaten 

‘Het ei van de Toekan’ (Vierde generatie Van der Valk over hun geheimen, De Ondernemer)
‘We hebben in Nederland zoveel jongetjestelevisie. Alweer Peter R. Alweer Prem. Ik gun het de jongetjes van 55 van harte hoor, maar…’ (Petra Stienen, VPROgids)
‘Kunnen mannen en vrouwen vrienden zijn, platonisch? Het kan, maar pas na héel veel seks’ (Marcel Langedijk, Glamour)
‘Mijn moeder had een slepend conflict met de buurvrouw in het benedenhuis, die haar er van beschuldigde het ontbijtlaken boven haar tuin uit te schudden. Deze vrouw verzamelde de korsten, kruimels en eierdoppen die ze via onze brievenbus retourneerde’ (A.L. Snijders, VPROgids)
‘De kinderen tekenen allemaal een bootje op zee’ (Kop boven reportage kinderen in AZC, NRC)
‘Ik heb ze verteld hoe ik met een vriendje lag te vozen in een auto ’s avonds in het bos, en een man met geweld heeft geprobeerd die auto binnen te breken‘. (Daphne Deckers over haar kinderen, column in Vrouw)
‘Mijn God, ik stond laatst naast Georgina Verbaan. Die past met gemak in mijn weekendtas en dan mag ik haar waarschijnlijk ook nog inchecken als handbagage’ (Linda de Mol over dik zijn, Linda)

Robs getal: 15

De oplage van HP/DeTijd is het laatste jaar met 15% gestegen. Dat had een paar jaar geleden, toen HP/DeTijd van weekblad overging naar maandblad, niemand voor mogelijk gehouden. Geen sterfhuisconstructie dus, er is een hoopvolle toekomst. HP/DeTijd ging in oplage Vrij Nederland voorbij.