Doden

Doden
Succes, daar pik je graag wat van mee. Dus vroeg iemand: “Waarom maken we geen tijdschrift van de televisiehit 'Ik hou van Holland'?” Al na tien seconden wilde ik schreeuwen: nóóit doen! De kracht van 'Ik hou van Holland' is dat het televisie is, dat het beweegt: de mimiek, het zingen, het geiten. Eenmaal op mooi papier gedrukt, veranderen spitse kwinkslagen in gewone gekke bekken.
Volgende vraag: “Waarom maken we van 'Ushi en Loesie' geen tijdschrift?” Dáárom niet! Op papier, hoe glimmend ook, blijft er niets van over. De kracht is de verwarring, de ontzetting in de ogen van de gast en de verbazing van de kijker: hoe lang heeft Wendy wel niet in de schmink gezeten, en wát hebben ze precies gedaan? Daarom: geen tijdschrift, wél een dikke bijlage in het populair-wetenschappelijke QUEST, of KIJK. Zó werd Wendy haar tv-karakter Ushi. Na vier uur was ik Dushi. Hoe Loesie eerst niet lukte. Stepbystep-fotoreportage van de metamorfoses, grime-toppers over hun technische hoogstandjes.

Het KRO-programma 'Ode aan de doden' was verleden jaar een succes. Op Allerzielen herdacht men op televisie een aantal bekende doden van 2010: weduwes, minnaressen en kinderen kwamen aan het woord. Natuurlijk gaat dit tv-programma eind 2011 op herhaling, met nieuwe doden. Pik in, zeer geschikt voor een jaarlijks tijdschrift! Kun je het hele jaar rustig aan werken. De start is vliegend: Coen Moulijn, Peter Post en Albert Heijn hebben we al. Bobby Farrell (Boney M) had pech, zoals al heel zijn leven. Hij stierf vorig jaar, op 30 december 2010, in het niemandsland van de herdenkingen. Tip voor bladen/programmamakers, pak Bobby toch mee in de nieuwe Ode voor de Doden. Zijn verhaal is té mooi en het is, met wat typerend Farrell-gesjoemel, te verdedigen: hij werd pas in 2011 begraven.

Boer
'Boer zoekt Vrouw' als tijdschrift? Metéén. Lanceren in de eerste week van de nieuwe reeks. Hoe is het met de boeren van het eerste uur? Wat we al dachten: Gerrit bleek homofiel. Boer vond boer. Verder: de verzamelde baby’s op een dubbele pagina. Verder: de verhalen die ze nú pas durven vertellen. (Natuurlijk ging Gijs dezelfde avond met alle drie). De scheidingen. De spelden in de hooiberg. De vrouwen die niet door de selectierondes kwamen. Statistieken svp!  En overal dat kakelbonte servies van Yvon Jaspers op tafel. Want alleen dan wilde ze meedoen.

Emo
DWDD als blad? Is ooit gedaan, door de VARA-gids. En plan even in: Spoorloos, Memories, All you need is love. Het ene tranen-met-tuiten-verhaal na het andere. Zijn stuk voor stuk minstens dikke emo-bijlages. Hoe ging het na de hereniging? Hoeveel scheidingen, nu de jeugdvriend nog leeft?
De TV-kantine? Wordt ooit een fotoboek. The Voice of Holland, zit daar een tijdschrift in? Zéker weten. Het ligt er al. Goed getimed. Hoofd-covertekst: 'Waar hebben ze al die tijd gezeten?' De tekst haalt je de woorden uit de mond. Ben Saunders, Kim de Boer, Pearl Jozefzoon; dáár zaten ze voor The Voice ze optilde. Het blad is hapsnap en to the point, in één avond bedacht, in twee dagen vormgegeven. Lekker actieblad, waar dit jurylid zijn zetel snel voor omdraaide.