GUP

Hoe word ik fotograaf? Les 1: hou je mobiel omhoog, het begint er op te lijken. Les 2: hou een echt fototoestel vast, mompel over tegenvallend licht. Les 3? Is er niet. Je bent het al! Steeds meer camera’s regelen alles voor je. De afstand wordt automatisch ingesteld, het licht wordt automatisch geregeld. Steeds meer fototoestellen hebben geen talentvolle fotograaf meer nodig, iedere zool met een bewegende wijsvinger kan tegenwoordig een aardig plaatje schieten, die mitrailleur van tweehonderd afdrukken levert altijd wel een lucky op. Bij veel tijdschriften maken de schrijvende journalisten ook de foto’s. 'Hoort bij het vak'. De oudere geïnterviewde vraagt: wanneer komt de fotograaf? De interviewster zegt: daar is-ie al, en ze haalt een klein zwart toestelletje uit haar tasje. En wat voor foto’s geldt, geldt ook voor film en video.
De moderne journalist is multi-journalist geworden, maar helaas is hij bijna nooit multi-getalenteerd. Kijk de massabladen er maar op na, en hun sites. Waar vroeger een professionele fotograaf voor werd ingehuurd, wordt nu het hoerige redactiecameraatje gebruikt. Conclusie: het bezuinigen gaat goed! Resultaat: Vlak&Geeuw&Gaap. Want je ziet het er aan af, bladerend door het blad. Grote foto’s over een dubbele pagina zijn snapshots geworden. Reisreportages: kiekje, kiekje, kiekje. Portretten: opgeblazen pasfoto’s. Asperges: zijn dit die verse asperges of zitten ze al in de soep? Gordon: is dit Gordon of is het zijn wassen beeld?

Armoe

Je voelt de visuele armoe. Steeds vaker is het advertentiebeeld in een tijdschrift mooier dan het redactiebeeld. Gelukkig hebben we L'Oreal en Douwe Egberts nog! Ze zorgen voor een gelaagde sfeer in je blad, en ze betalen er ook nog voor. En gelukkig hebben we in Nederland een paar befaamde fotografiemagazines. Neem FOAM Magazine. Neem GUP, Guide to Unique Photography. Keer op keer tonen ze aan dat fotograferen een kunst is. Natuurlijk heb je een moderne camera nodig, maar ook niet eens altijd. FOAM en GUP laten zien dat een bewegende wijsvinger niet genoeg is. Bewegende ogen, bewegende hersens, bewegend buikgevoel! Rineke Dijkstra, Kees Scherer, Erwin Olaf. Onmogelijk om hun foto’s te beschrijven. Dan maar andersom. Het mooiste essay over eenzame tienermeisjes, is een foto van Rineke Dijkstra. Een lange reportage over de ouderwordende Eddy Merckx? Kan. Graag zelfs. Maar ik heb het verhaal al gelezen, in één seconde, in één foto samengevat. Het België-nummer van GUP had het 63-jarige doorploegde gezicht van Merckx close op de cover. Amsterdam jaren ‘30: ik hoef geen gedicht, ik hoef geen jeugdherinneringen, ik heb een foto van Kees Scherer.

Mirror
GUP magazine verschijnt zes keer per jaar, vanuit Amsterdam wordt het in 22 landen verspreid. Na thema’s als Paparazzi, Crisis, Rusland, Black, Conflict deze keer The Women Issue. Meer dan 150 pagina’s. Bij de inhoudsopgave een naakte vrouw met camera (voor haar hoofd). Op de cover een blonde Engelse tiener, op de 'achtercover' Fatima met hoofddoek. Portfolio’s, portretten, tentoonstellingen, pas verschenen boeken. Vrouwen voor vrouwen, en voor mannen: de gestrekte tong uit de mond van Christina Aguilera! Snel naar die drie beerdikke Russische textielarbeidsters, 275 kilometer ten noorden van Moskou. Daarna: het portfolio 'the erotic mirror'.
Een mirror ziet nog eens wat. Waarmee GUP laat zien dat een fotograaf meer is dan een klein zwart toestelletje uit een tasje.