Geen roze bril meer
Pink Ribbon Magazine is uit. Een paar citaten.
‘Onlangs kreeg Valerie (38) haar doodvonnis te horen. Borstkanker heeft haar lichaam verwoest met uitzaaiingen’. Chantal (46): ‘De derde chemo, dan moet ik toch snappen wat er komt. Nee dus, het is wéer anders. Ik vergelijk het maar met een bokswedstrijd, je krijgt drie hengsten op je smoel’. Christa (47): ‘Het allerergst was de periode tussen diagnose en amputatie’. Esther (29): ‘Bang. Bang dat de ziekte terugkomt. Bang voor de chemo. Bang om het litteken te bekijken’.
Het is duidelijk: de roze bril is afgezet. Ooit werd ik gevraagd een Pink Ribbon Magazine te maken. Ik vroeg een weekje bedenktijd. In die week sprak ik een collega: ‘Tijd niet gezien, hoe gaat het?’. Ze antwoordde: ‘Het gaat kutklote met me. Ik heb kanker. Fuck iedereen hier, de hele shit ga ik meemaken’. En: ‘Jezus joh, ik ben zó bang, en ik moet het ook nog aan mijn dochtertje vertellen’.
Toen wist ik het zeker: sla deze bladenmaker maar over. Want het Pink Ribbon Magazine was jarenlang een schone schijnglossy. Roze wereld. Luxe uitstraling op lux papier, uiteraard betere seks, nog duurdere vakanties. ‘Ik heb kanker, oké, daar zeg je wat, maar zeg eens eerlijk: je ziet het niet aan me’. ‘Ik ben bijna terminaal, oké, oké, maar geloof me: bijna niet gehuild’.
Pink Ribbon Magazine was het snoepreisje voor ad hoc vormgevers en ad hoc hoofdredacteuren. Wat nooit van z’n leven in Libelle kon, kon nu even wel: artistieke foto’s, blote vrouw met borstamputatie, eén woord op eén pagina, interview over acht pagina’s. Even creatief uit de band springen, maar na het uitstapje terug in je massavrouwenbladenhok. De uitstraling van de ‘oude’ formule stond in schril contrast met de thematiek. Borstkanker is janken en paniek, het magazine glom van genoegen.
Maar nu, 2014: roze bril af, contactlenzen in. Onverbloemd contact met de realiteit van de ziekte. Alle bewezen tijdschrifttechnieken worden gebruikt om de informatie zo sterk mogelijk over te laten komen. Verspreid door het blad: 15 pagina’s met getallen (Getal 4. Op dinsdag ging ik naar de huisarts, op woensdag zat ik in het ziekenhuis, op vrijdag wist ik dat ik borstkanker had. In vier dagen tijd! Getal 10. Toen we tien minuten langer moesten wachten, wist ik dat het foute boel was). Bij elkaar twintig pagina’s met alleen maar quotes. Nul lange verhalen en áls het dreigde veel tussenkoppen. Mooie beeldideeën: in vijftig dagen van bos haar tot kaal. Geen full colour foto’s, roze en zwart zijn leading. Sobere aankondigingen op de interne covertjes: nasleep, kansberekening, diagnose. Dit maakten we mee: vijf jaar geen seks, van eerst knobbel tot rouwadvertentie, high van de chemo. Maar ook: een kind gekregen na borstkanker. De juiste foto’s klein afgedrukt en alleen de hoogleraar die zegt ‘We zijn op weg naar een chronische ziekte’ lacht voluit. Het sterke coverbeeld kan bijna zonder tekst.
De makers van deze Pink Ribbon-editie hebben zich niet uitgeleefd, hóefde ook niet, ze leven zich elke maand al uit in bladen als Linda. Doe maar gewoon dan doe je al mooi genoeg. Pink Ribbon Magazine 2014 laat zien wat professioneel print kan doen.
ALS? Alzhei