Mediawatch 11 april

70 
Tijdschriften als omroepblad Max-magazine en maandblad Plus komen er duidelijk en zonder wolligheid voor uit: wij maken voor u een onderhoudend informatief blad, wij weten dat u een nuchtere 60-plusser bent, altijd hard gewerkt, dol op de kleinkinderen en ook komende woensdag weer gehaktdag. Dus brengen wij herkenbare 60-plus onderwerpen, daar doen we niet moeilijk over. Wij doen aan ideale trapliften en aan stevige wandelschoenen, wij gaan de Rijn op en prijzen de elektrische oma-fiets, ook de snufjes. Als je Max-magazine openslaat begint Mieke Telkamp te neurieën, als je door Plus bladert krijg je schouderklopjes van Herman Emmink en een tulp uit Amsterdam. Genieten. Elke keer lekker in je vertrouwde warme bad stappen, ‘geen nieuwlichterij’, ‘geen modieus randstadgetut’. En extra leuk: soms samen met bekénde Bekenden, mensen van tv die we kennen, Bekende Nederlanders waarvoor het begrip is uitgevonden. Het maandblad ZIN, ook voor ‘iedereen op leeftijd’, ook voor lichthijgend de trap op, ook voor ‘een total scan kan geen kwaad’, bewandelt een ander pad. In ZIN doen ze niet aan ‘herkenning’, men wil geen hogere oplage en is daar al jaren consistent in. Er wordt heel veel aan cultuur gedaan en de redactie wijst iedereen nog graag een nieuwe weg. Blad vol wijzende vingertjes. ‘We weten natuurlijk wel dat u van een warm strand houdt, maar lees even mee, wat zijn er in Luxemburg vreselijk veel mooie musea!’ ‘We weten natuurlijk wel dat u het meeste van Toon Hermans houdt, en van Rien Poortvliet, maar lees nou toch eens iets van de geweldige dichter Erik Jan Harmsen!’ ’We weten natuurlijk wel dat u van spinazie en witlof houdt maar besef vanaf nu in ieder geval ook: eten is een expressiemiddel’.

In ieder geval is ZIN consequent, oké, óok vakmanschap.

In ZIN: een onbekende hoogleraar/relschopper, ene Myra die naar Nepal ging, Noord-Ierland is een fascinerende ‘kunstzinnige broedplaats’, schrijfster Jane Gardam die op haar 89^ste een wereldster werd en Jos de Blok die zegt: ‘Wat is er mis met werkplezier als uitgangspunt?’ (Niks Jos, als je ook nog een beetje inkomen hebt). In de april-ZIN ging reisjournalist Daan Vermeer naar de woestijn van Zuid-Oman(u weet vast wel, de voormalige wierookroute), Maria Goos ontmoet ene Maria Goos op mindfull-safari in Tanzania en kunstenares Barbara Visser mag haar favorieten benoemen. Ook: Ann Philipps! Ja, die. Colette Verra! Ja, die. Uli Sigg! Ja, die. Mariëtte Lindstein! Natuurlijk. Een boek over Minimalisme! Ja, daarover. Alleen interessant voor hen die niet met een minimum hoeven rond te komen. En voor we het vergeten, lees de tussenkop: ‘CO2-emissies hebben al een echte marktprijs gekregen’.

ZIN schuift niet aan, ZIN legt geen arm om je heen maar ZIN kijkt je afstandelijk fronsend aan.

Ook in ZIN, en helemaal op z’n ZIN’s: drie vrouwen aan het woord die ‘natuurlijk’ oud willen worden. ‘Onverbloemd’. Geen botox, geen fillers, geen verf, laat alles maar gebeuren, laat de jaren maar komen. Toevallig of niet-toevallig een model, een model/visagiste en een yogadocent/danseres. Voor de duidelijkheid: ZIN kennende zeer zeker niét toevallig. Aan Manous(55), Anneke(63) en Vakil(70) knagen de jaren op een sympathieke manier. Schoonheid zit van binnen, roepen ze. Ja Manous, ja Vakil, maar dat roep je toch heel wat relaxter als er ook aan je buitenkant wat blijft zitten. Max-magazine zou voor andere vrouwen hebben gekozen.

11
Scheiden, overspel, in verwachting, failliet, ernstige ziekte. Story cs weet precies wat de mensen bezighoudt. Op elke cover van S&cs sneuvelt binnenkort weer een huwelijk, komt er binnenkort weer een kind. En als het eens een weekje tegenzit zijn er gelukkig nog reguliere rubrieken die over hetzelfde gaan, die ook een covertekst opleveren. Neem de rubriek ‘Hoe rijk is?’ Hoe rijk is Herman van Veen?(Valt tegen) Hoe rijk is Marc Rutte?(Gauw doen!) Hoe rijk is Youp van ’t Hek(Nóg rijker). Hoe rijk is Nick Schilder?(Rijker dan Simon). Hypotheken zijn openbaar dus met gemak vul je elke week wel twintig regels. Die wekelijkse succesrubriek gaat zo, in dit geval over Sven Kramer.

‘In Amstelveen kocht Sven Kramer een prachtige woonboerderij voor het bedrag van 2.125.000 euro. Sven betaalde uit eigen middelen, hoefde geen hypotheek. In Heerenveen heeft Sven ook een appartement, met een hypotheek van 775.000 euro. Het eigen vermogen van Sven’s bedrijf bedroeg in 2015 al vier miljoen. Daarnaast heeft de schaatser eenzelfde bedrag ondergebracht in beleggingen. Hij kocht de laatste jaren vier huizen, naast het appartement in Heerenveen en de genoemde boerderij nog twee appartementen in Amsterdam. Samen met zus Brecht kocht hij voor 182.000 een huis in Amsterdam, het werd uit eigen middelen betaald. Wanneer Sven al zijn huizen zou verkopen houdt hij zeker 3,5 miljoen over. Alles bij elkaar betekent dat een vermogen van 11 miljoen’.

5
Het tijdschrift Wendy heeft een zekere faam opgebouwd: veel geluk, heel vaak gelukkig, ontzettend happy en noem alle varianten van lief-zijn maar op. En alles in die brave poezelige vormgeving, pastel hier pastel daar en kijk eens: nóg een frivole meisjes-krulletter. Ook ‘keurige’ covers met ‘keurige’ coverteksten. Maar opeens haalde ik de Wendy weer eens uit het schap. Het aprilnummer. Wervende cover, spannende onderwerpen, heel veel emotie. Bovendien zichtbaarder dan ooit ook de persoonlijke ervaringen van de naamgever. Het roer is om. Wat Linda in het blad Linda met succes al veel langer doet, heeft ook de formule van Wendy bereikt. Ik blader door het blad en noteer vrij willekeurig:

‘Met gierende hormonen/5 verliefde BN’ers/Zwangere Saar naakt/De mannen van Estelle Cruijff/Help. Mama in de overgang/Voor mijn relaties vormen mijn hormonen een gevaar/Er wordt inderdaad wel geblowd/De kinderen weten dat ik heus wel eens los ga/Natuurlijk nooit een naaktfoto online zetten /Moderne liefde is een gezin beginnen, uit elkaar gaan, opnieuw gaan samenwonen met iemand die ook gescheiden is/Hoe ik voor hem knielde en toen zijn pik in mijn mond nam/Twee smaken: of je gaat elkaar haten of er ontstaat een prachtige chemie/Vijf bekende platonische vriendschappen/Heb je je wel eens voorgesteld hor het is om met hem naar bed te gaan?/Hormonbehandelingen, ik wist waarvoor ik het deed/De tranen maakten een mascarariviertje over mijn wangen/Ik weet achteraf niet meer wanneer ik verliefd op haar werd/Op de hotelkamer stelde ze voor om samen in bad te gaan/Een Franse jongen leerde me tongen/Drank, drugs, ’s nachts leven/Natuurlijk slik ik een pijnstiller/Je moet zien dat er geleefd wordt/Laatst heb ik een goede vriend begraven/Ik heb zeeën van tijd en geen fout vriendje.

STOP! STOP!

Het gaat maar door. Ik ben nog maar op de helft van de Wendy en Goedele&Seks moet nog komen. En ook de Franse meisjes van Arie Boomsma, de pubertip van Tooske Ragas, het verhaal achter de tattoo van Fien Vermeulen  en Miljuschka Witzenhausen die zegt: ‘Laten we nou even eerlijk zijn’. Isa Hoes, Halina Reijn, Antje Monteiro, Johnny de Mol ook nog in de tweede helft. En tenslotte lees je wat er een maand later allemaal komt: ‘De spannendste Wendy ooit! Over privacy en geheimen. Over bekend willen worden’.

En weer haal ik de Wendy uit het schap.

50
Nee, natuurlijk niet verrassend dat het in het blad Printmatters op elke (print)pagina over print gaat. Dat print matters, dat-print-er-toe-doet. Uit een en dezelfde voorjaarseditie 2018 wat citaten. Lea en Marcel Bossers van de stadsglossy Bruis: ‘Over drie jaar van dertig naar vijftig maandelijkse titels’. Hoofdredacteur Nico Dikstaal van Eigen Huis Magazine: ‘Lezers waarderen het magazine gemiddeld met een 8’. Nicolas Sennegon, chief officer bij The Economist: ‘Print is het winstgevendste onderdeel van ons portfolio’. En: ‘Papier staat altijd ‘aan’’. Hoofdredacteur Renée Steenbergen van het nieuwe kwartaalblad The Fundraiser: ‘Papier maakt een comeback’. En: ‘Er is een hernieuwde groep mensen die papier wil’. Peter van Sommeren van beleggersplatform IEX.NL: ‘Wij stappen in op print. Print anno nu is ondergewaardeerd’. Abdoel Hoeseni: ‘De Koran digitaal lezen voelt voor mij als het vervuilen van het geloof’.

4
Uit het voorwoord van hoofdredacteur Marianne Verhoeven: ‘Ik ben nu, samen met de redactie, ongeveer een jaar bezig met Opzij. En wat me eigenlijk nog steeds opvalt, is het commentaar van niet-lezers.  Opzij zuur en humorloos? Onder welke tegel heb je dan gelegen?’(Einde voorwoord) Humorloos, dat was Opzij heel vaak, ook voor hen die gewoon met open ogen óver de tegels liepen. Onopvallend, dat was Opzij ook heel vaak. Gebrek aan bladenmakersguts, dat had Opzij al jaren. En alweer ging er een maand stilletjes voorbij, en alweer ging augustus rimpelloos over in september in oktober, en alweer kelderde de oplage meer dan nodig was. En alweer waren de onderwerpen niet interessant genoeg, werden de onderwerpen in ieder geval niet interessant genoeg gebracht.

En toen lag er ineens de TRUMP, by OPZIJ. Met als belangrijkste tekst: Satire. De TRUMP, de T zwart het woord RUMP rood. Rump betekent zoiets als: billen, kont, staartstuk, dikke lende. Vandaar. Een heel nummer over Trump, met alle invalshoeken die je maar kunt bedenken. Opeens blijkt: Opzij heeft lef, Opzij durft, Opzij doet eens iets ánders. Alleen al het woord ‘satire’! Trump leent zich natuurlijk geweldig om feministisch gedachtengoed onder de aandacht te brengen. Zijn vuilbekkerij, zijn varkensachtige benadering van vrouwen, zijn stuitende grappen. Cartoonisten, columnisten, interviewers, beeldredacteuren..ga maar los. En dat doen ze. Opzij zuur en humorloos? Over vier maanden definitief bericht.